6/4

زمینه

زمینه، در چند محور متنافر خوانده می‌شود. نتیجه خوانش همزمان آن‌ها، ناگزیر پیچیده است. “شش روی چهار” می‌خواهد با روش پاسخ مستقیم به این مسائل متنافر، روی هم انباشتن این پاسخ‌ها و اعمال راهکارهای خلاقانه و موثر در ترکیب آنها، موضوعات پیچیده‌ی زمینه را در غالب یک شیء خلاصه کند. شاید از این طریق بتواند منافع گروه بزرگتری از بهره‌وران مستقیم و غیرمستقیم را فراهم کند. بنابراین در میانه راه می‌ایستد، در میانه راه طراحی و دیاگرام ، استراتژی و پرداخت. این میان‌داری، در همه جوانب اهمیت پیدا می‌کند؛ دوگانه کاربر بیرونی(شهر) و کاربر درونی(خانه) از یکسو و موضوع نقد قدرت در مساله‌ی ارتفاع از سوی دیگر. آیا واحدهای پایین‌تر می‌توانند واجد ارزش فضایی متمایز باشند؟ آنچه قربانی می‌شود یکپارچگی است، “شش روی چهار” ، با از خودگذشتگی یک دوگانه متنافر را بازتاب می‌دهد. وضعیت  همسایگی دلیل کالبدی این دوگانگی است که در ارتفاع محقق می‌شود. قسمت پایین رو به درون دارد، به گفتگو با بافت بلافصل می‌نشیند و به منظور هماهنگی با منظر شهری و کاهش آلودگی صوتی متخلخل می‌شود ، با تعریف چهار بلوک مجزا (مانند دانه‌های همسایگی) با دسترسی‌های مستقل، در بعضی از طبقات آپارتمان‌های تک‌واحدی ایجاد می‌شود. در قسمت بالا، شکل گفتگو متفاوت می‌شود؛ مشابه بلوک‌های مرتفع آپارتمانی دیگر، توده‌ای یکپارچه تولید می‌شود که علاوه بر دریافت حداکثر نور و منظر، از تعریف میان-توده خارج شده و به مسائل متعددی از جمله نماهای جانبی پاسخ می‌دهد.

برنامه

“شش روی چهار” به موضوع برنامه در چند لایه پاسخ می‌دهد و با نگاه به تغییر شیوه زندگی و کار انسان معاصر ساکن در شهر تهران، همنشینی سکونت، کار و تفریح را به عنوان چکیده ای از رویدادهای جاری در شهر، در خود جای می‌دهد. برنامه بخش سکونتی بر اساس ضوابط و مقررات فرادست و سیاست‌های اقتصادی سرمایه‌گزار تعریف می‌شود. لایه‌های دیگر برنامه شامل فضاهای کار و فضاهای تفریحی_رفاهی بر اساس نیازهای واقعی کاربران تعریف می‌شود. زیرساخت های مربوط به حوزه کار شامل فضای کار اشتراکی، کلاس‌های آموزشی، اتاق جلسات و کافه اختصاصی  است. این بخش به واسطه نیاز به ارتباط ساکنین با بیرون در ترازهای مرتبط با شهر جانمایی می‌شود. تأمین حیاط و فضای باز در مجاورت آنها به ارتقاء کیفیت فضایی آن کمک می‌کند. بخش خدمات رفاهی_تفریحی شامل سالن مهمانی، استخر، فضای ورزش و فضای نگه‌داری کودک است.  جانمایی این امکانات در حدفاصل بین قسمت بالا و قسمت پایین پروژه، ضمن ایجاد کیفیت منحصر بفرد در تأمین نور و چشم انداز،  بستر جذابی برای ملاقات این دو قسمت را فراهم می‌کند.

جغرافیا (مکان)

زمین یک شیب عمومی دارد؛ نزدیک به یک طبقه اختلاف ارتفاع از جنوب به شمال – مطابق بافت سایت، امکان جذب آفتاب از شمال غربی وجود دارد. – امتداد فضای خالی شرقی-غربی (امتدادحیاط همسایه ها) پتانسیل یک بریدگی در همان محور  را ایجاد می کند.

در تراز طبقه پنجم، بام ساختمان های اطراف سطح (زمین) دیگری با پتانسیل چشم اندازی وسیع ایجاد می کند. دسترسی به سایت پروژه از طریق کوچه های شمالی و جنوبی تأمین می شود.

دانه بندی همسایه های بلافصل، ریزدانه و کمابیش مشابه است.

از زاویه ای دورتر، ساختمان هایی مرتفعی در اطراف دیده می شوند که بلندتر از بافت غالب هستند.
چشم انداز، در تراز بالاتر از بام ساختمان های همسایه، قابلیت دیگری مانند دید به کوههای شمال تهران پیدا می کند.
چشم انداز از سایت به سمت جنوب، گسترده و سبز است، که دید مناسب برای واحدهای پایینی ایجاد می کند.
کوچه جنوبی در طول روزهای هفته شلوغ و پر سروصدا است، کوچه شمالی در مقایسه با آن خلوت تر است.
واحدهای تجاری محلی در انتهای غربی هر دو کوچهی مجاور سایت قرار دارند. – زمین به لحاظ دید و منظر، در امتداد محور Z، کیفیت های دید گوناگون دارد.

تایپولوژی (شهر)

برنامه ساختمان، میان-توده با ارتفاع نامتناجس نسبت به توده بلافصل.
۶۰ واحد مسکونی در یک بلوک میان‌توده  تأکید بر تراز بام ساختمانهای مجاور در طبقه پنجم
پایین، رو به تو ؛ بالا، رو به بیرون. پایین همانند بافت بلافصل ریزدانه؛ گفتگو با همسایگی – بالا توده ای یکپارچه؛ گفتگو با شهر و ساختمانهای هم مقیاس – توجه به صورت مسألهی محوطه، در مجتمع های مسکونی
توجه به تفاوت ارزش طبقات در

ارتفاع و نحوه مواجهه با آن

ضوابط (تهران)

امکان توزیع سطح در محدوده ای فراتر از ۲+ ۶۰٪ متر معمول، لزوم دیالوگ مناسب با حیاط همسایه های شرقی و غربی، فضای باز اگر دو طبقه ارتفاع داشته باشد، جزء تراکم محاسبه نخواهد شد.

توجه به اشراف و حریم خصوصی

توجه به هدف گذاری اقتصادی

تاریخ (زمان)

شرایط بیماری های اپیدمیک مانند کرونا، احتمال بروز مدل های پیش بینی نشده در آینده (حداقل به لحاظ ذهنی) الگوی اصلاح شده ای درخواست می کند. با گذشت حدودا ۶۰ سال از رواج آپارتمان سازی و عملا حذف خانه های مستقل مسکونی، کاربر امروز نیاز به فضای سکونت بین گونه‌ی خانه (به لحاظ استقلال و ارتباط با فضای آزاد) و گونه ی آپارتمان (به دلیل مدیریت نگهداری و بهره برداری، مشاعات، امنیت و کنترل فضاهای اشتراکی) دارد. به دلیل شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، تعداد خانواده هایی که به مشاغل خانگی و دورکاری مشغول هستند، افزایش یافته است.شکل گیری گونه های متنوعی از خانواده ، نحوه استفاده و ساعت بهره برداری از منازل مسکونی تغییر کرده است؛ مفاهیم فضای مهمانی خصوصی، عمومی و مشاعات نیز تغییر کرده است.