EMAMIEH

محله مسکونی امامیه مشهد ، در زمینی به مساحت سی ویک و نیم هکتار ( در سند بیست و پنج و نیم هکتار ) در سال 1384 به مسابقه ای محدود گذاشته شد ، صورت مساله 3000 واحد مسکونی است با امکانات شهری مختص به آن و شش هکتاری که مابه التفاوت سند و واقعیت است و باید به صورت فضای سبز قابل تفکیک در پروژه جانمایی شود ، که قطعا شانسی است برای این محله.

پروژه در مرز معماری و طراحی شهری است ؛ یعنی در وضعیتی که موقعیت طراح مقتدر در آن متزلزل شده و بیشتر تبدیل به استراتژیست می شود . برای حل صورت مساله که بزرگ ، چندوجهی و پیچیده است ، ما چیزی شبیه یک ماشین ( نرم افزار ) درست کردیم و به جای تدوین شکل نهایی به دنبال ورودی های آن گشتیم ( input ) که از جنس ها و منطق های مختلفی هستند ، از تلطیف باد و خوشبو کردن آن تا تفکیک و فازبندی به قطعات 200 واحدی ( که خواسته شده بود ) ، از کنترل تابش و سایه اندازی تا ژنتیک مشابه بلوکها برای کنترل هزینه ها ( به جای تیپ سازی ) . این نرم افزار بنابر ورودی ها ، شکل های نهایی مختلفی را پیشنهاد می دهد ، کاری که می کند روی هم اندازی داده ها و فرآوری آنها ( process ) و در نهایت خروجی هر فرآیند یا خروجی نهایی است طبق الگوریتمی که برای آن تعریف شده است . ( output )

این پروژه برنده رتبه اول شد ، پس از سختی های بسیار برای یک استودیوی بسیار جوان که ما بودیم ، تبدیل شد به قرارداد ( بعد از بیش از یک سال ) ، باعث تغییر مقیاس ما شد و یک استودیوی 2 ، 3 نفره را تبدیل به یک دفتر 8 ، 9 نفره کرد . پس از صرف زمان ، انرژی و کوشش زیاد برای موانع زیادی که با توجه به جوانی آن دفتر قابل حدس است ( آن هم بیش از یکسال ) متوقف شد ، چرا؟

چون اصلا کارفرما ( مالک ) نتوانست زمین را تصاحب کند ، تا آن موقع مالکیت نداشت ، به همین راحتی .